گرایش جلوبرندگی یکی از گرایش های مقطع کارشناسی ارشد رشته مهندسی هوافضا می باشد. در ادامه گرایش جلوبرندگی مختصرا معرفی می گردد. گرایش جلوبرندگی (پیشرانش)، یک گرایش سیالاتی است که عمدتاً به بخش موتور هواپیما و بخش های تولید کننده تراست یا نیروی پیشران می پردازد. علم جلوبرندگی به مطالعه و بررسی سیستم های جلوبرنده اعم از موتورهای پیستونی، توربینی، راكت ها و نحوه تولید نیروی رانش در آنها می پردازد. هسته اصلی عمده موتورها، توربین گاز است و این بخش دنیایی از تکنولوژی و هنر مهندسی را در خود جای داده است. بررسی هر بخش توربین گاز مثل خنک کاری، اتمایزرها، احتراق، توربین، کمپرسور، نازل و ناپایداری احتراق، مجموعه بزرگی از علوم جدید و تحقیقات آزمایشگاهی پیشرفته را می طلبد که نشان دهنده کیفیت گرایش پیشرانش در کارشناسی ارشد هوافضا می باشد. البته گرایش پیشرانش و ایرودینامیک بسیار به یکدیگر نزدیک هستند و در بعضی از دانشگاه های کشور در مقطع کارشناسی ارشد با عنوان گروه آیروپیشرانش معرفی می شود. دروس دوره کارشناسی ارشد این گرایش ها نیز هم پوشانی زیادی دارد. در این گرایش نرم افزارهای فلوینت، فرترن و RPA بیشترین کاربرد را دارند.