گرایش مخابرات میدان یکی ار گرایش های مهندسی برق در مقطع دکتری است. به طور کلی گرایش میدان شامل حوزه هایی نظیر انتشار موج، مایکروویو، آنتن، رادار، ادوات مخابرات نوری و ... می شود. در این گرایش بر خلاف گرایش الکترونیک تمرکز بر روی فرکانس های بالا است. فرکانس های بالا فرکانس هایی هستند که طول موج آنها در مقایسه با ابعاد مدار و یا سازه مورد برسی قابل قیاس باشد. در فرکانس های بالا دیگر نظریه مدار صادق نبوده و می بایست از نظریه الکترومغناطیس استفاده کرد. هر چند سابقه نظریه مدار به حدود 200 سال می رسد لکن این نظریه حالت خاصی از نظریه الکترومغناطیس می باشد که در فرکانس های پایین با تقریب از نظریه الکترومغناطیس بدست می آید. وقتی طول موج در مقایسه با ابعاد مدار قابل قیاس می شود دیگر نمی توان از المان های فشرده که در نظریه مدار با آن آشنا شده ایم استفاده کنیم و می بایست از مدارهای گسترده استفاده کرد که بحث تئوری خط انتقال پیش می آید. به طور کلی خطوط انتقال را می توان به دو دسته فرکانس پایین و فرکانس بالا تقسیم بندی کرد. دسته اول خطوطی مانند خط دوسیمه، کابل کواکسیال(هم محور)، خطوط با صفحات موازی و غیره می باشد. از دسته دوم نیز می توان به موجبرهای استوانه ای با مقاطع مستطیلی، دایره ای (مثل فیبر نوری) و غیره اشاره کرد. وقتی طول موج در مقایسه با ابعاد مدار قابل قیاس می شود طبق نظریه کوانتوم پدیده تشعشع رخ می دهد، بنابراین بحث انتشار امواج در فضای آزاد به میان می آید که از این دسته می توان به آنتن ها اشاره کرد. طبق تعریف هر وسیله ای که بتواند امواج الکترومغناطیسی را دریافت و یا ارسال کند آنتن می باشد. وقتی طول موج در مقایسه با ابعاد سازه بسیار کوچک می شود می توان با استفاده از Ray Optic که یک روش بسیار ساده ایست (بدون در نظر گرفتن میدان های تفرقی که با استفاده از تئوری تفرق بدست می آید.) مدارات و سازه های فرکانس بالا را تحلیل کرد و لذا بحث مدارات نوری به میان می آید. لازم به ذکر است است که دروس تخصصی تحصیلات تکمیلی قابل ارائه در دوره دکتری مخابرات میدان همان عناوین دروس ارائه شده برای دوره کارشناسی ارشد است.