دانلود مقاله ترجمه شده FES مبتنی بر هم‌افزایی برای توان‌بخشی کارکردهای حرکتی اندام فوقانی پس از سکته‌ی مغزی

چکیده

تحریک الکتریکی کارکردی (FES) قادر به فعال‌سازی عضلاتی است که در بیماری‌های عصبی مانند سکته‌ی مغزی به خدمت گرفته می‌شوند. بنابراین FES فن‌آوری نویدبخشی برای کمک به کارکردهای حرکتی اندام فوقانی در توان‌بخشی‌های پس از سکته‌ی مغزی فراهم می‌سازد. با این حال، به دلیل نبود یک روش نظام‌مند برای فرمول‌بندی الگوی تحریک نمی‌توان به مزایای کامل FES دست یافت. کار تحقیقاتی مقدماتی ما نشان داد که می‌توان از هم‌افزایی عضلانی برای تولید الگوهای FES استفاده کرد. در این مقاله روشی برای فرمول‌بندی الگوهای FES بر اساس هم‌افزایی‌های عضلانی افراد عادی با استفاده از یک دستگاه FES چندکاناله‌ی برنامه‌پذیر ارائه می‌دهیم. اثربخشی این FES مبتنی بر هم‌افزایی در دو مجموعه آزمایش بررسی شد. در آزمایش اول، اثرات آنی FES برای بهبود کینماتیک حرکت در سه بیمار پس از سکته‌ی مغزی ایسکمیک مورد آزمایش قرار گرفتند. بیماران تکالیف دست رسانی به جلو و دست‌رسانی به پهلو را انجام می‌دادند که این تکالیف مستلزم حرکات هماهنگ در مفاصل آرنج و شانه بودند. الگوی FES بر حسب دامنه و پروفایل زمانی برای هر یک از بیماران در هر تکلیف تنظیم می‌شد. در آزمایش دوم، سه بیمار دیگر در یک جلسه‌ی 5 روزه‌ی مداخله با استفاده از FES مبتنی بر هم‌افزایی شرکت کردند، بیماران در این جلسه به انجام تمرینات تکلیف‌گرا مطابق همان حرکات دست‌رسانی به مدت یک ساعت در روز می‌پرداختند. نتیجه‌ی این مداخله‌ی کوتاه مدت با استفاده از تغییر نمرات فوگل-مایر و کینماتیک حرکت اندازه‌گیری شد. نتایج مربوط به اثرات آنی نشان دادند که استفاده از FES برای افزایش حداکثر سرعت دست در هر دو تکلیف یا یکی از آن‌ها موثر بود. در مداخله‌ی کوتاه مدت، ارزیابی‌های قبل و بعد از مداخله نشان دادند که نمرات فوگل-مایر و کینماتیک حرکت بهبود یافته‌اند. هم‌افزایی عضلانی بیماران نیز در جهت رسیدن به هم‌افزایی عضلانی افزاد عادی تغییر پیدا می‌کردند. با توجه به این نتایج می‌توان به مزایای استفاده از FES مبتنی بر هم‌افزایی برای توان‌بخشی اندام فوقانی پس از سکته‌ی مغزی امیدوار بود. این درواقع اولین گام در جهت دست‌یابی به یک پروتکل بالینی برای استفاده از FES به عنوان مداخله‌ی درمانی در توان‌بخشی سکته‌ی مغری محسوب می‌شود.

1-مقدمه

فعال‌سازی عضلات در حین حرکت معمولا به دلیل آسیب‌های عصبی ناشی از سکته‌ی مغزی مختل می‌شود. یکی از چالش‌های اصلی در توان‌بخشی سکته‌ی مغزی عبارت است از برقراری مجدد روش‌های طبیعی فعال‌سازی عضلات از طریق ترمیم کلی کنترل حرکتی، در غیر این صورت اختلالات می‌توانند توسط سیستم حرکتی از طریق یک استراتژی جایگزین کنترل تکلیف جبران شوند. در مداخلات پس از سکته‌ی مغزی، فن‌آوری‌های جدیدی مانند تحریک الکتریکی عصبی-عضلانی (NMES) یا تحریک الکتریکی کارکردی (FES) مزایایی را برای هدف قرار دادن گروه‌های خاصی از عضلات به صورت غیرتهاجمی به منظور بهبود الگوی فعال‌سازی عضلات ارائه می‌دهند [2]-[4]…