چکیده
اقدامات عملکرد مبتنی بر ریسک، احتمال شکست جزء یا سیستم را با عواقب و نتایج این رویداد ادغام می کنند. در این مقاله، به منظور یافتن گزینه ها و زمان بندی نگهداری و تعمیرات بهینه، یک روش جدید بهینهسازی نگهداری و تعمیرات مبتنی بر ریسک برای پل های در حال تخریب پیشنهاد می شود. پیدا کردن انواع اقدامات و برنامه ی زمانی نگهداری و تعمیرات بهینه برای اجزای مختلف پل ها، به عنوان یک بهینه سازی چندمنظوره فرموله می شود که در آن، مقدار حداکثر خسارت های موردانتظار طول عمر مرتبط با شکست و هزینه ی کل نگهداری و تعمیرات مورد انتظار طول عمر، به عنوان اهداف جداگانه در نظر گرفته می شوند. روش نگهداری و تعمیرات مبتنی بر ریسک، سطوح مختلف تخریب اجزای پل و پیامدهای شکست جزء و شکست سیستم را در نظر می گیرد. این روش، بر روی روسازهی یک پل شرح داده می شود. اثرات طول عمر در نظر گرفته شده برای سازه و دسترسی به گزینه ها نگهداری و تعمیرات در راه حلهای بهینه نیز، مورد بررسی قرار می گیرند.
1-مقدمه
در سال های اخیر، روند بهینه سازی نگهداری و تعمیرات ساختاری چرخه ی عمر، از روش های مبتنی بر قابلیت اطمینان به روش های مبتنی بر ریسک تغییرجهت داده است. اقدامات عملکرد مبتنی بر ریسک، احتمال شکست جزء یا سیستم را با نتایج این رویداد ادغام می کنند. تعیین کمیت ریسک در زمینه ی چرخه ی عمر، یک کار چالش برانگیز است که شامل پیش بینی احتمالات سطح آسیب مختلف، ارزیابی قابلیت اطمینان یک سازه در این سطوح مختلف آسیب و شناسایی عواقب مربوط به شکست جزء و شکست سیستم می باشد.Saydam وهمکاران (2013)، روشی برای تعیین کمیت ریسک طول عمر مربوط به شکست جزء روبناهای پل پیشنهاد نمودند. اندازه گیری ریسک، بر اساس آسیب ها و خسارات موردانتظار انجام شد. آنها با استفاده از دستهبندی های وضعیت عنصر تیر Pontis و زنجیره های مارکوف، احتمال شکست سطوح مختلف تخریب جزئی را که به واسطه ی احتمالات رخداد این سطوح خرابی وزن دار می شد، در نظر گرفتند. هدف این مقاله، توسعه و بسط روش ارزیابی ریسک پیشنهاد شده توسط Saydam و همکاران (2013) به یک روش بهینه سازی نگهداری و تعمیرات مبتنی بر ریسک برای پل ها است...