چکیده
عفونت های کلستریدیوم دیفیسیل (CDI) اولین عامل مراقبت های بهداشتی مربوط به اسهال در اروپا و ایالات متحده است و سالانه موجب مرگ 15000 تا 30000 نفر می گردد. در سنین بالای 65 سال, درمان های آنتی بیوتیکی دو ریسک فاکتور اصلی گسترش CDI هستند. انتقال باکتری های مدفوع, نقش مهمی در مدیریت این عفونت ها و آلودگی های بازی می کند. دیس بیوزیس فلور میکروبی روده مرتبط با CDI اکنون به شکل جامعی تجزیه و تحلیل می شود.
افراد مسن, و بیمارانی که با آنتی بیوتیک ها یا مهار کننده های پمپ پروتونی درمان می شوند, به شکل چشمگیری با کاهش سطح تنوع فلور میکروبی روده و همچنین تغییرات ساختاری در ترکیب گونه ها مواجه هستند. علاوه بر این کاهش تنوع, بیماران مبتلا به CDI نوعی افزایش در گونه های متعلق به پروتئوباکتر ها و نوعی کاهش در کلستریدیا اینسرات سدیس XI, را نشان می دهند و برخی باکتری های کامنسال مانند رومینو کوکوس, لاکنو اسپیراس یا بیفیدوباکتریوم لانگوم, در بیماران مبتلا به CDI, توسط ریبوتایپ 027 ایجاد می شود. انتقال فلور میکروبی مدفوع که به دنبال استقرار مجدد تنوع صورت می گیرد موجب افزایش فرمیکوتس و باکتروئیدت ها و کاهش پروتئوباکتر, انتروباکتریاسه و استرپتوکوکوس ها می شود.
بیشتر مطالعات با استفاده از متاژنومیک ها انجام شده و در برخی مواقع نتایج متناقضی به دست آمده است. مطالعات گسترده شامل روش های وابسته به کشت و متاژنومیک ها با استفاده از پروتکل های بهینه استخراج برای محدود نمودن بایاس ها, باید به منظور تاکید گسترده بر دیس بیوزیس فلور میکروبی روده طراحی شوند . روش های درمانی مبتنی بر میکروبیوم های خاصی باید در نظر گرفته شود.
1-مقدمه
عفونت های کلستریدیوم دیفیسیل, اولین عامل مراقبت های بهداشتی مرتبط با اسهال هستند و افزایش چشمگیری را در شدت و وقوع را در طول دهه گذشته نشان داده اند. CDI عمدتا شامل بیمارانی بالاتر از 65 سالی می شود که با آنتی بیوتیک ها, برای سایر عفونت ها, تحت درمان قرار گرفته اند. این عفونت نرخ مرگ و میر قابل توجهی دارد که بین 15000 تا 30000 مرگ, سالانه, در ایالات متحده برآورد می شود...