چکیده
شناسایی دو ایده متمایز در مورد دقت مدل های استفاده از زمین و برجسته کردن تنش بین آنها از جمله اهداف مهم این مقاله محسوب می شوند . مدل می تواند از دقت پیشگویانه برخوردار گردد : الگوی استفاده از زمین پیش بینی شده می تواند تا حد زیادی با الگوی استفاده از زمین واقعی همبستگی دارد . همچنین مدل می تواند از دقت فرآیند برخوردار گردد : فرآیندی که مکان ها یا الگو های استفاده زمین از طریق آن فرآیند مشخص می گردند ، با فرآیند های دنیای واقعی سازگارند . ما برای متعادل ساختن این دو انگیزه دارای تناقض بالقوه مفهوم " منطقه نامتغیر " را معرفی میکنیم برای مثال منطقه ای که در آنجا نوع استفاده از زمین و از اینرو وابستگی مسیر تقریبا معین می باشد. ما روش هایمان را با استفاده از یک مدل استفاده از زمین مبتنی بر عامل و با استفاده از داده های استفاده زمین موقتی چند تایی گرداوری شده برای ناحیه واشتناو ایالت میشیگان ایالات متحده نشان می دهیم . نتایج مشخص می سازند که محققان با استفاده از روش ها یی که ما توضیح می دهیم ، می توانند قدرت عملکردی اشان را بهبود بخشند تا ارتباط حاصل نمایند که مدل اشان چگونه در وضعیت خوبی کار می کند ، موقعیت ها یا مثال هایی که مدل در انها به خوبی کار نمی کند و مواردی که مدل در ان موارد به طور نسبی بعید به نظر می رسد به دلیل وابستگی مسیراشان یا عدم قطعیت تصادفی ، به خوبی عمل کند .
فهرست مطالب
1-مقدمه
2-مدل مبتنی بر عامل توسعه زمین
1-2- محیط
2-2- عوامل
3-2-رفتار عامل
3- روش های صحه گذاری
1-3- صحه گذاری انبوه : واحد های سنجه چشم انداز
2-3- صحه گذاری فضایی : روش نامتغیر – متغیر
4- نمایش های روش های صحه گذاری مدل
1-4- ماهیت وابستگی مسیر
2-4- خطرات فرایادگیری
3-4- تاثیرات زمان شروع در ناحیه واشتناو ایالت میشیگان
5-نتایج
6-بحث و نتیجه گیری ها
1-مقدمه
طلوع مدل هایی که کارکرد سیستم های سازگار پیچیده را نمایش می دهند ، منجر به این شده اند تا آگاهی در مورد امکان وابستگی مسیر و به طور کلی هم ترازی های چندگانه در سیستم های اقتصادی و اکولوژیکی و(پاهل هوستل 1995) و بطور ویژه سیستم های استفاده در زمین ( آتکینسون و اولسون 1996 ، ویلسون 2000 ، بالمان 2001) افزایش یابد . وابستگی مسیر از بازخورد های منفی و مثبت ناشی می گردد . بازخورد های منفی در شکل عدم سازگاری های فضایی باعث جلوگیری بعضی از الگو های توسعه می گردند و بازخورد های مثبت از جاده ها و دیگر زیر ساخت ها و از مراکز سرویس رسانی به تقویت مسیر های موجود منجر می گردد ( آرتور 1988، آرتور 1989 ) . از اینرو ، جزء اتفاقی کوچک در تصمیمات مکانی می تواند به انحرافات بزرگ در الگو های استقرار منجر گردد که نمی تو نستند به ان بازخوردهایی منجر نگردند که معرفی نمی شوند ( اتکینسون و والسن 1996 ) . همزمان با این آگاهی از غیر قابل پیش بینی بودن الگو های استقرار ، داده های فضایی درون سیستم های اطلاع رسانی جغرافیایی (GPS) به طور فزاینده ای در دسترس بوده اند . این به تاکید بیشتر بر صحه گذاری مدل های استفاده از زمین فضایی منجر شده است ( کوستانزا 1989 ؛ پونتیوس 2000 ، 2002 ، کوک و همکاران 2001 ) .
این دو پیشرفت علمی که یکی تئوریک و دیگری تجربی می باشند ، به دو تغییر ناگهانی متضاد در مدل سازی استفاده از زمین منجر گردیده اند : امید برای دقت زیادی از پیشگویی و تشخیص غیر قابل پیش بینی بودن در فرآیند . این مقاله به توازن بین این دو تغییر می پردازد : میل برای دقت پیشگویی و دقت فرآیند .
دقت پیشگویی به شباهت خروجی مدل با داده هایی در مورد محیط ها و مناطقی اشاره می کند که آنها در نظر داشتند تا توضیح دهند و معمولا همانند این دو مورد یعنی شباهت متراکم و شباهت فضایی سنجیده می شوند و شباهت متراکم به شباهت ها در امارها اشاره می کند که الگوی ترسیم شده کاربرد زمین نظیر توزیع های اندازه های خوشه های توسعه یافته ، رابطه کاربردی بین فاصله با مرکز شهر و تراکم را توضیح می دهد ( باتی و لونگلی 1994 ، ماکز و همکاران 1998 ؛ آندرسون و همکاران 2002 ، راند و همکاران 2003 ) یا ماتریس های الگوی چشم اندار توسعه یافته بر طبق ادبیات بوم شناسی دورنما ( برای مثال مکگاریگال و مارکس 1995 ) تا میزان چند بخش شدن در چشم انداز را بسنجند (پارکر و ورتسکی 2004 ).
شباهت فضایی به میزان هماهنگی بین نقشه های استفاده از زمین و اجرای تکی یا خلاصه ای از اجرا های چندتایی مدل استفاده از زمین اشاره می کند . رایج ترین رویکرد ها در شیوه ماتریس خطا اصلی ایجاد می گردند (کونگالتون 1991 ) که از طریق این رویکرد می توان توافق را با استفاده آمار کاپا خلاصه نمود (کوهن 1960 ) . پونتیوس (2000) ، روش های مقایسه نقشه را برای صحه گذاری مدل توسعه داده است که مجموع خطاها را به دلیل مقادیر هر نوع استفاده از زمین بر طبق آنها و بر طبق مکان هایشان دسته بندی می کنند...