چکیده
یک پریوتیک یک ماده غذایی غیر قابل هضم است که از طریق تحریک انتخابی رشد و یا فعالیت یک یا چند باکتری در کولون، بر روی میزبان اثر مثبت می گذارد. با وجود مزایای بالقوه ای که برای پربیوتیکها در سلامتی و عملکرد جانوران خشکیزی مشخص شده است، استفاده از آنها در تولید ماهیان و نرم تنان چندان مطالعه نشده است. مطالعات مربوط به کاربرد پربیوتیک ها در پرورش ماهی و گوش ماهی به پارامترهای زیر پرداخته اند:
تأثیر بر رشد، تبدیل غذایی، فضای میکروبی روده، آسیب به سلول ها و وضعیت ظاهری سلول ها، مقاومت در برابر باکتری های بیماریزا و پارامترهای ایمنی درونی، پارامترهایی مانند فعالیت تکمیلی جایگزین (ACH50)، فعالیت لیزوزایم و فعالیت انعقاد خون طبیعی. این مقاله مروری، نتایج این مطالعات و روشهای به کار رفته در آنها را بررسی میکند. در صورتی که تأثیر مثبت کاربرد پربیوتیکها پاسخ های سلامتی بیشتر مشخص شود، ممکن است این ترکیبات دارای پتانسیل افزایش کارآیی و پایداری تولیدات آبزی پروری داشته باشند. با این حال، نکات مبهم زیادی وجود دارد. برای نتیجه گیری کامل درباره اثرات افزودن پربیوتیکها به رژیم غذایی ماهیان، پژوهش های بیشتری باید انجام شود تا اطلاعات و ابزار لازم برای صنعت آبزی پروری، جوامع علمی سازمان های مدیریتی و عموم مردم تأمین شود.
واژگان کلیدی: آبزی پروری، ماهی، ایمونولوژی، محیط میکروبی، نرم تنان، پربیوتیک
مقدمه
پروبیوتیک ها به عنوان اجزایی غیر قابل هضم تعریف می شوند که توسط باکتری های خاص و مفید برای سلامتی، مانند Lactobacillus و Bifidobacterium متابولیزه می شوند. این باکتری ها به دلیل کاهش حضور عوامل بیماریزای روده و یا تغییر در تولید متابولیتهای باکتریایی مربوط به سلامتی، برای سلامتی و رشد میزبان مفید هستند (Roberfroid 1993; Gibson & Roberfroid 1995;
Gibson 1998; Manning & Gibson 2004). یک نمونه از مورد اخیر عبارت است از اسیدهای چربی کوتاه زنجیر (SCFA)، که عموماً عقیده بر این است که برای سلامتی کولونیک اثر مثبت دارند. پروبیوتیکها کربوهیدراتهایی هستند که میتوان آنها را بر اساس اندازه مولکولی یا درجه پلیمریزاسیون (تعداد واحدهای مونو ساکاریدی) دسته بندی نمود. بر طبق نامگذاری اتحادیه بینالمللی شیمی محض و کاربردی، اولیگو ساکاریدها، ساکاریدهایی هستند که حاوی 3 تا 10 بخش مساوی هستند..