چکیده
گرچه مرکز اولیه ای برای توسعه سیستم آیونی در طی قرن ششم وجود ندارد، در 450 قبل از میلاد، آتنی ها فرم محلی سر ستون آیونی را ایجاد نمودند که مشخصات آن متفاوت از سر ستون های اصلی آیونی بود1. سر ستون های آیونی قرن ششم که در یونان شرقی و جزایر دریای اژه توسعه یافتند، از منطقه ای به منطقه دیگر دارای جزئیات متفاوتی بودند. هر چند که همه آنها دارای دو عنصر اصلی مشترک هستند:
(1) اجزای پیچشی افقی، که در آنها هر بخش انتهایی به سمت پایین پیچ می خورد تا یک مارپیچ یا حلقه تشکیل شود، و (2) بالشتکی های واقع در زیر پیچ ها، قطعه ای هلالی شکل با یک مقطع عرضی نیم دایره یا تخم مرغی شکل، ابتدا، با برگ های آویخته در برجسته کاری ها تزئین می شدند، اما در پایان قرن ششم، با تخم مرغ – و – نیش (دارت) زینت داده شده اند.
سرستون های آیونی آتنی ها در قرن پنجم، دو تفاوت عمده با نمونه های شرقی دارند. تفاوت اول، بالشتک زیرین دیگر هلالی شکل نمی باشد، اما در دو زاویه طراحی شده است. در نمونه های قدیمی تر، ردیف های پایین تر، یعنی در جایی که بالشتک زیرین به قسمت بالایی محور ستون می رسد، دارای مقطع عرضی موجی جمع شده می باشند.
در نمونه های جدیدتر، مقطع عرضی ردیف انتهایی غالبا یک زوار تخم مرغی شکل است. دومین تفاوت در این حقیقت وجود دارد که در ستون های آتنی، تزئین سطح بالشتکی و سایر مدلسازی ها، بیش از آنکه به صورت کنده کاری باشد، نقاشی شده اند.
ستونهای آیونی در طی زمان طولانی در خاک Attic (وابسته به شهر آتن) توسعه نیافته اند، یا به صورت کامل در یک چهارم دوم قرن پنجم جهش نداشته اند. بلکه به نظر می رسد فرمت و قالب این ستون ها در قرن پنجم، با بالشتکی های جدید دو ردیفی آنها ، در حدود 500 قبل از میلاد، حداقل دو دهه قبل از اینکه بعنوان یک جایگزین مناسب برای ستون های Doric (دوریس) در معماری های بسیار بزرگ و تاریخی شناخته شوند، در کارگاههای مجسمه سازی آتن ایجاد و توسعه یافته اند.
هدف این مطالعه، کشف بررسی منشا ستون های آیونی آتن، تعیین توسعه ظاهری و سبکی این ستون ها در دوران باستان است، همچنین به دنبال توصیح برای تغییرات اعمال شده در شکل بالشتکی _ از گچ بری بزرگ هلالی ته ستون تا دو – ردیفی – هستیم که از جمله ویژگیهای متمایز کننده ستون های آیونی قرن پنجم در آتن می باشد.