دانلود مقاله ترجمه شده کدهای تفاضلی واحدِ فضا- زمان- فرکانس برای ارتباطاتِ بی سیمِ MB-OFDM UWB

در یک سیستم  چند ورودی چند خروجی (MIMO)، تسهیم متعامدِ تقسیمِ فرکانس (MB-OFDM)، فوقِ پهن باند (UWB)، تشخیص همدوس، احتیاج به انتقال تعداد بسیار زیادی از نمادها برای تخمین کانال دارد، که موجب کاهش بهره وری پهنای باند می شود. این مقاله برای نخستین بار، کدهای تفاضلیِ واحدِ فضا- زمان- فرکانس (DSTFCs) را برای ارتباطات MB-OFDM UWB پیشنهاد می کند، که منجر به افزایشِ بهره وری پهنای باندِ سیستم می شود، چرا که به اطلاعات وضعیت کانال (CSI)، نیازی نیست. سیستمِ پیشنهادی، هنگامی مفید واقع می شود که CSI در گیرنده در دسترس نباشد، همانند زمانی که انتقالِ نمادهای متعدد تخمین کانال، غیرعملی یا غیراقتصادی است. سپس الگوریتم های رمزگذاری و رمزگشاییِ DSTFCs پیشنهادی، برای هر دو طرح مدولاسیونِ پوش ثابت بدست آمده اند، از جمله PSK (کلیدزنی شیفت فاز) و 4QAM (مدولاسیون یک چهارمِ دامنه)، و طرح مدولاسیون چندبعدی، مانند DCM (مدولاسیون دو حامله). همچنین در این مقاله برای اولین بار، کیفیتِ مرتبه ی تنوع و گوناگونیِ یک سیستم DSTFC MB-OFDM مشخص می شود. نتایج شبیه سازی نشان می دهند که استفاده از DSTFCs به طور قابل توجهی، قادر به بهبود کارایی خطای بیتیِ سیستم تفاضلی MB-OFDM معمول (بدون MIMO) است، و حتی  می تواند کارایی خطای بیتیِ به مراتب بهتری را نیز در نسبت های سیگنال به نویز بالا، نسبت به سیستم همدوس MBOFDM معمول (بدون MIMO) ارائه دهد.

ترکیبی از فن آوری های نوظهور، برای مثال MB-OFDM UWB [3]، [4]، MIMO و کدهای فضا- زمان- فرکانس (STFCs)، امکان بهبود قابل ملاحظه ای را در شکل حداکثر محدوده ی ارتباطی قابل دسترس، کارایی خطای بیتی، ظرفیت سیستمی، نرخ داده، یا ترکیبی از آن ها ایجاد می نماید. ترکیبی از MB-OFDM UWB، MIMO و STFCs که ما با عنوان سیستم های STFC MB-OFDM UWB از آن یاد می کنیم، به طور قابل توجهی در مطالعات مورد بررسی قرار گرفته است، از جمله [5]، [6]، [7]، [8]، [9]، [10]، [11].

در تمام آثار مذکور، فرض بر این است که اطلاعات وضعیت کانال (CSI) دقیقاً در گیرنده شناخته می شود، و به گیرنده، اجازه ی تشخیص همدوس را می دهد. براساس ]3[، شش نماد MB-OFDM در پروتکل همگرایی لایه ی فیزیکی (PLCP) ارسال می شوند، که مقدمه ای بر تخمین کانال بین هر جفت از آنتن های فرستنده (Tx) و فرستنده (Rx)، و در نتیجه تشخیص همدوس در گیرنده هستند. در یک سیستم MIMO متشکل از آنتن های M Tx و N Rx، تعداد نمادهای موردنیاز به منظور این هدف، ممکن است به بزرگی 6M باشند، مگر زمانی که روش های تحمیلی، مانند آن چه در [12]، [13] و [14] جهتِ کاهشِ تعدادِ نمادهای تخمین کانالِ انتقال یافته ذکر گردید، استفاده شده اند...