دانلود مقاله ترجمه شده تاثير مجموعه مواد محلول در فرايند عملکرد آب بر روي خصوصيات سطحي کاني هاي سيليس و اسفالريت

مجموعه مواد محلول (TDS) مانند سولفات کلسيم در فرايند عملکرد آب و آب بازيافتي به عنوان اثري زيانبار بر روي شناور سازي انتخابي کاني هاي مورد نظر در نظر گرفته مي شوند. در برخي عمليات هاي شناور سازي کاني هاي سولفيدي، آب بازيافتي شامل غلظت هاي بالايي از يون هاي کلسيم و سولفات بود که از محدوده قابليت انحلال ژيپس بيشتر بود. تصور مي شود که ژيپس بر روي سطوح کاني متبلور مي شود و منجر به کاهش شناور سازي انتخابي و بازيابي مي شود. در اين مطالعه، محلول فوق اشباع ژيپس براي ارائه آب با TDS بالا استفاده مي شود. تاثير TDS بر روي خصوصيات سطحي کاني هاي سيليس و اسفالريت با استفاده از سنجش گسترش پتانسيل زتا و ميکروسکوپ الکتروني (SEM) مورد تحقيق قرار مي گيرد. يافته هاي ما نشان مي دهد که کاني هاي سيليس و اسفالريت داراي بار هاي مشابهي در محلول فوق اشباع ژيپس با پتانسيل زتاي –11 mV هستند. سطوح سيليس و اسفالريت به صورت غير قابل تفکيکي به وسيله اجزا کلسيم پوشيده شده اند. لايه هاي جذب شده غالبا يون هاي کلسيم هستند و نه هسته زايي مربوط به بلور هاي ژيپس. نهشته هاي سوزني شکل ژيپس بر روي سطوح کاني هاي سيليس و اسفالريت در وضعيت همراه با محلول فوق اشباع ژيپس قابل مشاهده است. با اين حال، ژيپس بر روي سطوح کاني رشد نمي کند بلکه در محلول کل تشکيل مي گردد. يافته هاي گسترش پتانسيل زتا نشان مي دهد که تجمع ناهمگون ميان کاني و نهشته هاي ژيپس داراي اهميت نيست. پوشش يون هاي کلسيم منجر به ايجاد سطوح يکسان ميان سيليس و اسفالريت مي شود و ممکن است مشکلاتي را در طي جدايش شناورسازي سيليس و اسفالريت ايجاد کند. پژوهش هاي بيشتري بر روي تاثير محلول فوق اشباع بر جدايش شناور سازي سيليس و اسفالريت انجام خواهد شد.

کيفيت آب مي تواند اثر مهمي در فراوري کاني داشته باشد. درک نقش کيفيت آب در عملکرد آن داراي اهميت زيادي در بهبود عملکرد و پايداري فرايند دارد .در بسياري از موارد، سطوح بالاي اجزاي محلول هاي آلي و معدني از فاز هاي محلول کاني، افزودني هاي معرف، جريان هاي بازيافتي و ترکيب آب مي توانند در فرايند هاي مناسب کاني در فاکتور هاي موثر کنترل نشده و نامشخص شرکت کنند (Schumann R. 2003). در عمليات شناورسازي کاني سولفيدي، به علت اکسيداسيون کاني هاي سولفيدي و انحلال کاني هاي نيمه محلول، آب بازيافتي معمولا شامل غلظت بالايي از نمک هاي محلول است. در برخي از عمليات ها، غلظت يون هاي کلسيم در آب بازيافتي مي تواند 1 گرم در ليتر(Woodcock 1970) و غلظت يون هاي سولفات 2.5 گرم در ليتر باشد که اين مقادير از محدوده محلول بودن ژيپس فراتر است (Grano 1995). مجموعه مواد محلول (TDS) مانند: سولفات کلسيم چنين در نظر گرفته مي شوند که داراي تاثيرات مخربي در شناورسازي انتخابي کاني هاي مورد نظر هستند. غلظت بالاي يون هاي کلسيم و تترا اکسيد گوگرد SO4 در واسطه عملکرد کاني (آّب) يک نگراني دائمي در عملکرد شناورسازي کاني سولفيدي بوده است. چنين گزارش شده است که تنظيم pH به وسيله آهک تا 11 به منظور بي اثر کردن پيريت منجر به ايجاد مشکلاتي در شناور سازي گالن مي گردد (Rao 2004). شناورسازي کالکوپيريت در اين موارد نيز گزارش داده شده است، يکي براي بي اثر شدن در يک pH قليايي در زماني که آهک به عنوان يک تنظيم کننده pH مورد استفاده قرار مي گيرد و يا زماني که يون هاي کلسيم در پالپ وجود دارند (Liu and Zhang 2000).

حضور يون هاي کلسيم ممکن است نرخ  تبادل با يون هاي فعال کننده را معمولا در مورد مس و سرب کاهش دهد و در مورد شناور سازي اسفالريت منجر به کاهشي در بازيابي شود (Moignard 1977). با اين حال، مطالعه انجام شده به وسيله گروه فينچ هيچ تغييري را در uptake مس و زانتات در حضور يون هاي کلسيم و منيزيم نشان نمي دهد (Lascelles et al. 2003).  نتايج حاصل از شناور سازي کاني خالص آنها نشان داد که بازيابي شناور سازي اسفالريت فقط در pH بالاي 10 و در حضور کلسيم کاهش مي يابد. اثر کلسيم بر تاثير متقابل ميان سيليس و اسفالريت درPH  هاي متفاوت نيز مورد تحقيق قرار گرفته است (DiFeo et al. 2001). نتايج و يافته ها يک تجمع ناهمگون سيليس و اسفالريت را در pH بالا در حضور کلسيم را پيشنهاد مي دهد در حالي که در غياب کلسيم به شدت پراکنده هستند...