دانلود مقاله ترجمه شده بازده TL- مرور کلی و نتایج تجربی در طول سالها

 برای چندین دهه، آشکارسازهای ترمولومینسانس (TLD ها) به طور گسترده در دزیمتری پزشکی، شخصی و محیطی مورد استفاده قرار گرفته است. با توسعه شتاب دهنده های یون سنگین، پژوهش ها بر پاسخ ترمولومینسانس (TL) فسفرهای TL مختلف به ذرات باردار سنگین (HCP) متمرکز شده است و با کاربردهای چندگانه TLD در دزیمتری HCP انگیخته شده است. در آغاز، علاقه مندی تحقیقی به طور ویژه بر متداول ترین ماده TL  ، LiF:Mg, Ti متمرکز بود. طی سال های گذشته، تلاش قابل ملاحظه ای برای تعیین دقیق بازده TL برای فسفرهای دیگر نیز انجام شده است، خواه بر پایه مدل های نظری یا بر پایه آزمایش در دستگاه های شتاب دهنده یون سنگین باشد. مقدار زیادی از TLD های استفاده شده در دزیمتری فضایی در ترکیب با آشکارسازی های ردپای هسته ای پلاستیکی (PNTD ها) لزوماً به دانش دقیق بازده TL برای ارزیابی معادل دوز نیاز دارد. این مقاله ، مدل های نظری را که اخیراً برای توصیف بازده TL به کار رفته اند، خلاصه بندی می کند و اندازه گیری های بازده TL  را از اواخر دهه 1960 تا کنون مرور می کند. مشکلات در مقایسه داده های بازده TL از آزمایشگاه های مختلف به سبب سیستم های بازخوانی و پروتکل های تجربی مختلف، عنوان خواهند شد. ورودی های با ارزش برای یک بحث مهم با منبع بزرگی از داده های بازده TL اخیر که در چارچوب آزمایش مقایسه درونی ICCHIBAN تولید شده اند، ارائه شده است. به ویژه، نتایج به دست آمده توسط نویسندگان برای آشکارسازهای  LiF:Mg⁶، Ti (TLD-600)، ⁷ LiF:Mg، Ti (TLD-700)، ⁶ LiF:Mg، Cu، P (TLD-600H)، ⁷ LiF:Mg، Cu، P (TLD-700H) و CaF2: Tm (TLD-300) که از موسسه علمی ترمو فیشر (شرکت شیمیایی هاشاو سابق) خریداری شده اند، تحلیل خواهند شد زیرا این مواد – و قله های خاص در منحنی های تابششان – به طور مشخص پاسخ های TL متفاوتی به تابش HCP می دهند.

کلمات کلیدی: آشکارسازهای ترمولومینسانس، بازده ترمولومینسانس، یون های سنگین، TLD-700، TLD-700H، TLD-300.

1-مقدمه / حیطه عمل

آشکارسازهای ترمولومینسانس (TLD ها) به طور گسترده در دهه های گذشته برای اندازه گیری دوز در کاربردهای پزشکی، شخصی و محیطی به کار رفته اند. با ساخت دستگاه های شتاب دهنده یون سنگین، در درجه اول پژوهش ها مربوط به تعیین بازده ترمولومینسانس (TL) برای مواد TLD مختلف بودند تا یون های سنگین، که مرتبط با این سوال می شد که چگونه TLD ها می توانند برای دوزیمتری یون های سنگین مورد استفاده قرار گیرند. در آغاز، تحقیقات اغلب بر فسفرهای TL که به صورت متداول مورد استفاده قرار می گرفتند، LiF:Mg, Ti، متمرکز بود. طی سال های گذشته، تلاش قابل ملاحظه ای توسط چندین گروه تحقیقی در سراسر جهان  برای تعیین دقیق بازده TL از دیگر مواد نیز صورت گرفت، خواه به مدلهای نظری استناد کرده بودند یا بر پایه آزمایش در دستگاه های شتابدهنده (HCP) ذره باردار سنگین بودند، مانند شتابدهنده پزشکی یون سنگین (HIMAC) موسسه ملی علوم رادیولوژی (NIRS) در شیبا، ژاپن. یک دلیل برای این پژوهش ها، مقدار زیاد TLD های استفاده شده در ترکیب با آشکارسازهای ردپای هسته ای پلاستیکی (PNTDها) در دوزیمتری فضایی بود که به دانش دقیق بازده TL نیاز داشت تا ارزیابی معادل دوز را انجام دهد. این مقاله مروری، نمایی کلی از مدل های نظری که اخیراً به کار رفته اند تا پاسخ HCP TL را توصیف کنند به دنبال آن، یک مرور کلی تاریخی از اندازه گیری های بازده TL بعد از تابش یون سنگین که از اواخر دهه 1960 تا کنون انجام شده است، ارائه می کند. نتایج مهم – به ویژه متمرکز بر ⁷ LiF:Mg, Ti – خلاصه بندی خواهد شد و مشکلات مطرح شده در مقایسه مقادیر بازده TL از گروه های تحقیقی مختلف به سبب سیستم های بازخوانی و پروتکل های آزمایشگاهی مختلف مورد بحث قرار خواهد گرفت...