دانلود مقاله ترجمه شده درک رابطه بین فناوری اطلاعات و خلاقیت در سازمان‌ها

چکیده

 خلاقیت برای موفقیت سازمانی حیاتی می‌باشد. ضمنا فناوری اطلاعات تاثیر چشمگیری بر بهره‌وری و اثربخشی سازمانی داشته است. با این وجود تحقیقات اندکی در زمینه بررسی رابطه بین این دو بخش از دانش صورت گرفته است. این مقاله تلاش دارد با مطالعه تاثیراتی که فناوری اطلاعات بر خلاقیت در سازمان‌ها گذاشته است، این شکاف را پر نماید. می‌دانیم این برای مطالعات سازمانی بسیار مهم است و دانش و اطلاعات داده شده مهم‌ترین اقلام لازم برای خلاقیت هستند و دقیقا همان‌هایی هستند که فناوری اطلاعات به مدیریت آنان می‌پردازد. در این مقاله، ادبیات خلاقیت و بخش کثیری از ادبیات فناوری اطلاعات مدیریت محور مورد بررسی قرار می‌گیرند تا اثبات کنند فناوری اطلاعات نقش مهمی در فرآیند خلاقیت سازمانی ایفا می‌کند. به طور ویژه، مزایای مهمی که فناوری اطلاعات برای سازمان‌ها فراهم می‌کند، مورد ملاحظه قرار می‌گیرند و به نیازمندی‌های لازم برای محصول خلاقانه، مراحل فرآیند خلاقیت فردی، فرآیند یادگیری سازمانی در بخش‌های مربوط به خلاقیت و فرآیند خلاقانه در حیطه کار پروژه‌محور در مقیاس بزرگ مرتبط می‌شوند. علاوه بر این، در پایان به محدودیت‌های بالقوه فناوری اطلاعات در ارتباط با خلاقیت پرداخته می‌شود و مسائلی مطرح می‌گردند که می‌‌توانند موضوع تحقیقات آتی باشند.

خلاقیت از دیرباز به عنوان عامل مهمی در موفقیت سازمانی به شمار می‌رفته است(امابیل، 1983؛ کتز، 1964؛ اسکت و بروس،1994). به عنوان مثال، کتز(1964) سه نوع از رفتار کارمندان را که برای اثربخشی سازمانی ضروری هستند، به این صورت برشمرد: کارمندان باید وارد سازمان شوند و در آن باقی بمانند، آن‌ها باید در نقش‌های مناسبی قرار بگیرند که به آن‌ها اعتماد شود، علاوه بر این‌ها می‌بایست به جز نقش‌هایی که به آن‌ها توصیه شده، در فعالیت‌های مستقل و خلاقانه دخیل شوند. بر مبنای تحقیقات اخیر، در اینجا خلاقیت را به عنوان خلق ایده‌ها و محصولات جدید و سودمند تعریف می‌کنیم(امابیل،1983، 1996؛ الدهام و کامینگز، 1996؛ وودمن، سایر و گریفین، 1993؛ ژو، 1998) و آن را نقطه شروع نوآوری سازمانی می‌دانیم(امابیل، 1983). به علاوه فناوری‌های اطلاعات برای موفقیت سازمانی حیاتی هستند(گرینسپن، 2000) و در تحقیقات سازمانی اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند(ادمونسون و موینگین، 1998؛ هابر، 1990؛ کورلند و اگان، 1999؛ مونگ و فالک، 1995؛ یان و لوییس، 1999). با وجود همه این‌ها تا به امروز تحقیقات بسیار اندکی درباره رابطه بین این دو شاخه از دانش انجام گرفته است. این‌ها زمینه‌سازی می‌کنند تا بگویند دانش و اطلاعات داده شده مهم‌ترین اقلام لازم برای خلاقیت هستند و دقیقا همان‌هایی هستند که فناوری اطلاعات به مدیریت آنان می‌پردازد.