رشته شنوایی سنجی یکی از زیر شاخه های علوم پزشکی است که وظیفه مطالعه شنوایی و اختلالات آن را برعهده دارد. که مواردی چون ارزیابی شنوایی و تعادل و تشخیص اختلالات آن،حفاظت و پیشگیری از شنوایی و آموزش و توانبخشی را شامل می شود. دقت، لازمه رشته شنوايي شناسي است. چرا كه اگر يك شنوايي شناس، آزمايش هاي مورد نياز را به دقت انجام ندهد، حتي مي‌تواند باعث يك عمل جراحي بي دليل شود. همچنين دانشجوي شنوايي شناسي بايد به علم فيزيك علاقه مند باشد و به علوم تشريح و فيزيولوژي به ويژه در زمينه شنوايي احاطه داشته باشد.
يك پزشك با معاينه سطحي گوش بيمار، تنها مي تواند، سطح پرده گوش را بررسي كند اما وراي پرده را نمي تواند ببيند؛ يعني براي اطلاع از وضعيت گوش مياني، گوش داخلي، عصب و مراكز شنوايي مركزي بايد از ابزارهاي شنوايي شناسي و متخصصان اين رشته كمك بگيرد. فارغ التحصيلان رشته شنوایی شناسی مي توانند جذب بيمارستان ها و درمانگاه هاي گوش و حلق و بيني شده يا به طور شخصي همراه با پزشك گوش و حلق و بيني كلينيك شنوايي شناسي داير كنند. اجراي برنامه حفاظت شنوايي در يك كارخانه كه سر و صداي آن بيش از حد مجاز است، نياز به همكاري متخصصان شنوايي شناس، پزشكان، كارشناسان بهداشت صنعتي و مهندسين اكوستيك دارد. در كل مي توان گفت كه بازار كار فارغ التحصيل شنوايي شناسي بخصوص در شهرهاي كوچك خوب است.
رشته شنوايي شناسي داراي چهار حيطه اصلي است كه عبارتند از:
- ارزيابي و تشخيص اختلالات شنوايي و تعادل
- پيشگيري و حفاظت شنوايي، كه به بررسي آلودگي هاي صوتي كارخانجات و مراكز پر سروصدا مي پردازد و تلاش مي شود تا خسارت هاي ناشي از آلودگي صوتي به حداقل برسد.
- توانبخشي شنوايي، كه شامل ساخت و تجويز انواع قالب گوش و تجويز و ارزيابي وسايل كمك شنوايي مانند سمعك مي شود.
- آموزش به افراد كم شنوا و ناشنوا، كه در اين حيطه شنوايي شناس به فرد كم شنوا طرز استفاده از سمعك را آموزش داده و او را با اصوات مختلف آشنا مي‌سازد و به ناشنوا لب خواني و گفتارخواني را آموزش مي دهد.