راه آهن به شکل امروزی اوایل قرن نوزدهم و در معادن انگلستان شکل گرفت. با ظهور راه آهن، احساس نیاز به مهندسانی پیش آمد که توانایی برخورد با موضوعات منحصر به فرد در مهندسی راه آهن را داشته باشند. با گسترش راه آهن و تبدیل شدن به یک نیروی بزرگ اقتصادی، مهندسان بیشتری در این زمینه درگیر شدند. امروزه با افزایش کارکردهای راه‌آهن در حمل و نقل بار و مسافر و به وجود آمدن شکل های نویی از حمل و نقل ریلی هم‌چون مترو، تراموا، منوریل، قطارهای مگلو و ...، این رشته همچنان در حال گسترش است. به منظور گسترش هر چه بیشتر این حوزه، نیاز به ارائه تحصیلات تکمیلی در صنعت راه آهن احساس گردید. لذا دوره کارشناسی ارشد رشته مهندسی راه آهن با هدف گسترش حوزه تحقیقات در زمینه توسعه راه آهن در دانشگاه های کشور تشکیل شد. طول دوره کارشناسی ارشد مهندسی راه آهن به طور معمول 2 سال بوده که شامل 32 واحد می باشد. از این تعداد واحدهای درسی 24 واحد مربوط به دروس تخصصی الزامی و اختیاری، 2 واحد سمینار و 6 واحد متعلق به پروژه پایان نامه می باشد.
از گرایش های مهندسی راه آهن می توان به گرایش های زیر اشاره کرد که پذیرش در هر یک از این گرایش ها مستلزم شرکت در آزمون کارشناسی ارشد رشته مربوط به آن گرایش می باشد.
راه آهن برقی
مهندسی خطوط راه آهن (زیرمجموعه مهندسی عمران)
کنترل و علائم (زیرمجموعه مهندسی برق گرایش کنترل)
حمل و نقل ریلی (زیرکجموعه مهندسی صنایع گرایش بهینه سازی سیستم ها)
ایمنی در راه آهن (زیرمجموعه مهندسی صنایع گرایش بهینه سازی سیستم ها و زیرمجموعه مهندسی عمران گرایش حمل و نقل)
مهندسی ماشین های ریلی (زیرمجموعه مهندسی مکانیک گرایش ماشین های ریلی)